Συνέντευξη στο cyclingnews.gr παραχώρησε η Ελληνίδα πρωταθλήτρια στο downhill και μοναδικός εκπρόσωπος του Ελληνικού dh στο εξωτερικό τα τελευταία χρόνια, Μαρία Μιχαλογιαννάκη.
Η Μαρία ξεκίνησε την ποδηλασία το 1992 και πέρασε σχεδόν από όλα τα αγωνίσματα καταλήγοντας τα τελευταία χρόνια να ασχολείται αποκλειστικά με ένα αγώνισμα που σπάνια βλέπουμε γυναίκες, ακόμη και στο εξωτερικό. Στην καριέρα της υπήρξε πρωταθλήτρια στα αγωνίσματα του downhill, του four cross αλλά και στο cross country, κάτι που αποδεικνύει περίτρανα πως είναι η πιο ολοκληρωμένη αθλήτρια που είχαμε ποτέ στην χώρα μας. Η Χανιώτισσα πρωταθλήτρια δεν έχει θητεία μόνο σε αγωνίσματα του mountain bike αλλά υπήρξε μέλος της Εθνικής ομάδας στον δρόμο και επίσης αναδείχθηκε ως η καλύτερη Ελληνίδα νεάνιδα το 1999.
Τα τελευταία χρόνια κατάφερε να κάνει πραγματικότητα το όνειρο πολλών Ελλήνων downhillers, να συμμετέχει σε πολλούς αγώνες στο εξωτερικό, πέντε εκ των οποίων ήταν αγώνες Παγκοσμίου Κυπέλλου και μάλιστα με αποτελέσματα διόλου ευκαταφρόνητα έχοντας σαν καλύτερη θέση την 21η σε αγώνα του Παγκόσμιου Κυπέλλου του 2008 στο Fort William.
Το 2009 ήταν μια σημαντική χρονιά για την Μαρία αφού κέρδισε τον πρώτο της διεθνή αγώνα στην Ribeira de Pena της Πορτογαλίας και επίσης «μετακόμισε» στον νεοσύστατο σύλλογο Minoan Camp του Ηρακλείου που την στηρίζει οικονομικά στην προσπάθεια που κάνει στο εξωτερικό αλλά και της έδωσε την δυνατότητα να μπει σε ένα άθλημα που κάνει τα πρώτα του βήματα στην χώρα μας, το ΒΜΧ.
Διαβάστε λοιπόν τι μας είπε η ίδια στη συνέντευξη που μας έδωσε
CN: Σε τι ηλικία ξεκίνησε η ενασχόλησή σου με την ποδηλασία και τι ήταν αυτό που σε προσέλκυσε στο άθλημα;
ΜΜ: Ξεκίνησα ποδηλασία σε ηλικία 10 χρονών. Η βασική επιρροή ήταν ο Γιώργος Λεβεντάκης που είναι νονός μου (με έχει βαφτίσει η γυναίκα του) και ο οποίος μας επισκεπτόταν σπίτι κάθε φορά που γυρνούσε από γύρους στο εξωτερικό. Μου άρεσαν αυτά που μας διηγιόταν και μου φαινόταν πολύ ενδιαφέρον το ποδήλατο. Ε δεν θέλει και πολύ ένα παιδί για να ασχοληθεί με το άθλημα αφού ουσιαστικά σε εκείνη την ηλικία η προπόνηση είναι σαν παιχνίδι.
CN: Ποιος ήταν ο άνθρωπος που σε επηρέασε στα πρώτα σου βήματα και πως πήρες την απόφαση να ασχοληθείς με το dh;
ΜΜ: Αυτός που με επηρέασε ουσιαστικά και με «έσπρωξε» στην κατηφόρα (ασυνείδητα φυσικά) εγώ απλά έκανα ότι έκανε και αυτός, ήταν ο δεύτερος προπονητής που είχα και πάντα πολύ καλός οδηγός σε ότι τερέν και αν βρεθεί, ο Μανώλης Μεντάκης. Όταν ήμουν κορασίδα η καλύτερή μου προπόνηση ήταν βουνό. Όχι τόσο για την ανάβαση αλλά για τη μάχη που γινόταν στο γυρισμό με το γκρουπ των παίδων. Τρελή κόντρα, δεν δεχόμουν να μείνω από το γκρουπ με τίποτα! Αργότερα έκανα το ίδιο αλλά πίσω από τον προπονητή μου. Νομίζω αυτές οι προπονήσεις με βοήθησαν πολύ στην τεχνική μου και στο να καταλάβω τι θέλω να κάνω τελικά. Μέχρι τα 17 ασχολήθηκα αποκλειστικά με την ποδηλασία δρόμου και δεν με ενδιέφερε πραγματικά τίποτε άλλο. Κάνοντας το διάλειμμά μου και εγώ από τις προπονήσεις και τους αγώνες για να στρωθώ στο διάβασμα για τις πανελλήνιες, αποφάσισα να ασχοληθώ με κάτι πιο διασκεδαστικό και αυτό ήταν η κατάβαση που μάθαινα τότε από τα ξένα περιοδικά.
CN: Τα τελευταία χρόνια συμμετείχες σε αρκετούς διεθνείς αγώνες, κάποιοι απ΄ αυτούς μάλιστα ήταν αγώνες παγκόσμιου κυπέλου, τι ήταν αυτό που σε εντυπωσίασε πιο πολύ;
ΜΜ: Αυτό που με εντυπωσίασε πιο πολύ είναι σε τι επίπεδο μπορεί να φτάσει ένας αναβάτης με πολύχρονη προπόνηση και όλα τα μέσα που χρειάζεται για να το πετύχει. Δυστυχώς χρειάζονται και τα δύο για να φτάσεις στην κορυφή.
CN: Τι πιστεύεις πως είναι αυτό που χρειάζεται για να αναπτυχθεί το Ελληνικό downhill όπως και στο εξωτερικό;
ΜΜ: Καταρχήν οι περισσότεροι αναβάτες είναι χομπίστες, δεν προπονούνται συστηματικά για αυτό. Εννοώ τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά αν είχαμε ένα θεσμό με 6-7 στάνταρ αγώνες (τύπου κυπέλλου με βαθμολογία) το χρόνο και υπήρχε η απαραίτητη υποστήριξη που θα σου επιτρέψει να κάνεις την προπόνηση που χρειάζεσαι για να το δεις σοβαρά. Τα παιδιά σήμερα το κάνουν απλά όποτε μπορούν καθαρά για δική τους ευχαρίστηση. Αν έρθει και κάποιο αποτέλεσμα στους αγώνες καλώς. Δεν έχω δει κανέναν να αγχώνεται για αυτό. Δεν είμαι απαισιόδοξη, νομίζω το downhill θα βρει σιγά-σιγά το δρόμο του και στη χώρα μας γιατί και ωραία βουνά έχουμε και καλούς οδηγούς. Τον αριθμό των αγώνων τον πιάσαμε φέτος απλά πρέπει να οργανωθούμε και φυσικά να πέσει λίγο χρήμα και στις διοργανώσεις και στα παιδιά που θα έχουν κάποια εξέλιξη, να υπάρξει ενδιαφέρον από πλευράς ομοσπονδίας και γιατί όχι να φτιαχτούν πιο εξειδικευμένες ομάδες ώστε να μπορούν να κάνουν αυτά που πρέπει για να φέρουν αποτελέσματα και σε αγώνες στο εξωτερικό. Δε φαντάζομαι ότι οι Έλληνες είναι γεννημένοι πιστέρ και όχι downhillers!
CN: Γνωρίζουμε πως δεν υπάρχει μέριμνα από πλευράς Ελληνικής Ομοσπονδίας για το αγώνισμα του downhill, πως καλύπτεις τα έξοδα για να συμμετάσχεις σε αγώνες του εξωτερικού;
ΜΜ: Κάνοντας δουλειές του ποδαριού και χαραμίζοντας ατελείωτες ώρες προπόνησης για να ψάχνω χορηγούς και να ασχολούμαι με ένα κεφάλαιο που δεν θα έπρεπε να με απασχολεί κανονικά όσο είμαι αθλήτρια.
CN: Τόσα χρόνια δυστυχώς δεν βλέπουμε άλλες αθλήτριες να ακολουθούν τον δύσκολο δρόμο που εσύ διάλεξες, πως είναι για μια γυναίκα σε ένα άθλημα που τουλάχιστον στην χώρα μας ανδροκρατείται;
ΜΜ: Όντως οι κοπέλες που ασχολούνται στην Ελλάδα είναι ελάχιστες. Όμως νομίζω υπάρχει μια αναλογία ανδρών-γυναικών και τις υπόλοιπες χώρες του κόσμου. Νομίζω είναι καθολικό το φαινόμενο. Προσωπικά δεν με απασχολεί καθόλου που είναι ανδροκρατούμενο το άθλημα αυτό. Για μένα δεν είναι ούτε πιο εύκολο ούτε πιο δύσκολο. Κάνω αυτό που μου αρέσει είτε οι υπόλοιποι είναι άντρες είτε γυναίκες.
CN: Εκτός από το ποδήλατο ποιους άλλους τρόπους επιλέγεις για να συμπληρώσεις την προπόνησή σου;
ΜΜ: Καταρχήν προσπαθώ να καβαλάω όσο περισσότερο γίνεται το ποδήλατο του downhill. Κάνω δρόμο και cross-country και εδώ και λίγους μήνες κάνω και BMX.Το χειμώνα είμαι σχεδόν κάθε μέρα στο γυμναστήριο για βάρη, που και που κάνω λίγη yoga. Επίσης κολυμπάω και όποτε μπορώ πάω για moto-cross.
CN: Ποια είναι τα σχέδια σου για το μέλλον και ποιος είναι ο αγωνιστικός στόχος για τα επόμενα χρόνια; 
ΜΜ: Το ποδήλατο γενικά έχει ευτυχώς μεγάλη αγωνιστική ηλικία. Οπότε μπορώ να κάνω σοβαρά σχέδια και για τα επόμενα χρόνια. Θέλω για το 2010 να τρέξω όσο περισσότερους αγώνες γίνεται στην Ελλάδα, κάποιους διεθνείς, όλο το παγκόσμιο κύπελλο, πανευρωπαϊκό και παγκόσμιο πρωτάθλημα. Στόχος είναι να πάω όσο το δυνατόν καλύτερα και να είμαι στην 20άδα στα παγκόσμια κύπελλα. Ο στόχος για τα επόμενα χρόνια είναι ακόμα μεγαλύτερες διακρίσεις! Θα ήθελα να ευχαριστήσω την ομάδα μου www.minoancamp.com που μου δίνει την ευκαιρία να ασχοληθώ μόνο με την προπόνησή μου και να τρέχω τους αγώνες που θέλω με άνεση.
CN: Με τι θα ασχοληθείς όταν αποφασίσεις να αποσυρθείς από την ποδηλασία;
ΜΜ: Ευελπιστώ να πάρω πτυχίο μέσα στο 2010.Σπουδάζω στο Πολυτεχνείο Κρήτης στο τμήμα Μηχανικών Παραγωγής και Διοίκησης και θα ήθελα να κάνω ένα μεταπτυχιακό στο αθλητικό management. Φυσικά θέλω να ασχοληθώ με την ποδηλατική βιομηχανία γενικότερα.
CN: Ποια θα ήταν η συμβουλή σου σε κάποια νεαρή αθλήτρια που κάνει τα πρώτα της βήματα, τι θα πρέπει να προσέξει?
ΜΜ: Να είναι όσο περισσότερο γίνεται πάνω στο ποδήλατο να ασχοληθεί με την ενδυνάμωση του σώματος γενικά και να τρέχει όσο περισσότερους αγώνες μπορεί.
