Μια αθλήτρια με μεγάλο ταλέντο
Η Ελισάβετ είναι ένα άτυπο παράδειγμα αθλήτριας που ξεκίνησε να κάνει ποδήλατο στα 25 της χρόνια και εξελίχθηκε σε ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα που γνώρισε η ελληνική ποδηλασία τα τελευταία χρόνια. Είναι μετρημένη στα λόγια της αλλά όχι στις επιδόσεις της μιας και έχει καταφέρει διεθνείς διακρίσεις σε πολύ δύσκολα αγωνίσματα της πίστας αντοχής. Μια ακόμα ένδειξη για το ότι δεν υπάρχουν κανόνες για την επιτυχία. Η επιμονή, η θέληση, η αφοσίωση και η σκληρή δουλειά είναι μόνο μερικά συστατικά της συνταγής για την επιτυχία. Τελικά τέτοια συνταγή υπάρχει;
– Με τι ασχολήθηκες πριν ξεκινήσεις την ποδηλασία;
– Οι γονείς μου με παρότρυναν προς τα σπορ παράλληλα με τα μαθήματα και το σχολείο. Από πολύ μικρή ηλικία ξεκίνησα κολύμβηση και ενόργανη γυμναστική. Ένα διάστημα ασχολήθηκα και με το μπάσκετ. Σαν παιδί με χαρακτήριζαν δραστήριο και γεμάτο ενέργεια. Συστηματικά έπαιζα τένις από τα 6 μου χρόνια στο Ροδιακό Όμιλο Αντισφαίρισης. Από τις διακρίσεις μου στα πανελλήνια πρωταθλήματα τένις επιλέχτηκα στην εθνική ομάδα αντισφαίρισης και από 13 ετών συμμετείχα στις διεθνείς διοργανώσεις της ομοσπονδίας αντισφαίρισης, σε πανευρωπαϊκά πρωταθλήματα και μεγάλα διεθνή τουρνουά.
– Σε τι ηλικία ξεκίνησες το ποδήλατο και πώς πήρες αυτήν την απόφαση;
– Ποδήλατο χρησιμοποιούσα για τις μετακινήσεις μου τόσο ως μαθήτρια όσο και ως φοιτήτρια. Ακόμα χρησιμοποιούσα τα εργόμετρα του γυμναστηρίου του πανεπιστημίου τους χειμερινούς μήνες για να διατηρώ τη φυσική μου κατάσταση. Αγωνιστική ποδηλασία ξεκίνησα αφού πήρα το πτυχίο μου και εγκαταστάθηκα στη Ρόδο στην ηλικία των 25 χρονών. Συνάντησα κατά τύχη την ομάδα του Διαγόρα στο γυμναστήριο που πήγαι-
να στη Ρόδο και ο προπονητής τους, κ. Παναγιώτης Καλαθενός, μου πρότεινε να ξεκινήσω μαζί τους γιατί πίστευε ότι είχα ταλέντο. Από μόνη μου δεν είχα σκοπό να ασχοληθώ με την αγωνιστική ποδηλασία.
– Τι σε εντυπωσίασε στην πρώτη σου επαφή με το ποδήλατο και τι δε σου άρεσε; Συγκρίνεις καθόλου την ποδηλατική πραγματικότητα στη Δανία (όπου και κατάγεσαι) με αυτήν στην Ελλάδα;
– Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Ρόδο και η οικογένεια μου ζει εκεί. Η μητέρα μου κατάγεται από τη Δανία. Εγώ πήγα στη Δανία μόνο για τις σπουδές μου. Από την πρώτη φορά που βγήκα για την Κυριακάτικη ολοήμερη προπόνηση-βόλτα με την ομάδα του Διαγόρα ενθουσιάστηκα. Μου άρεσε πάρα πολύ. Η ομάδα συνηθίζει να κάνει στάση σε καφενεδάκια στα χωριά στη μέση των διαδρομών για ένα σύντομο καφέ. Μου άρεσε να είμαι έξω για πολλή ώρα, με παρέα να αλλάζω παραστάσεις ενώ παράλληλα γυμναζόμουνα. Σε αυτό συνέβαλε και η ομορφιά των διαδρομών στο εσωτερικό του νησιού της Ρόδου που είναι φανταστική για ποδήλατο. Ακόμα ο καλός καιρός και η ηλιοφάνεια στη Ρόδο διευκολύνουν την ποδηλασία όλο το χρόνο σε σχέση με τη Δανία. Στη Δανία το ποδήλατο είναι ενταγμένο στον τρόπο ζωής και στην κουλτούρα του λαού τόσο ως μέσο μεταφοράς όσο και διασκέδασης.
Στην Ελλάδα εκτός από τους αθλητές δε θα μπορούσαμε να πούμε ότι ισχύει κάτι τέτοιο. Αν θέλουμε να πούμε ότι ζοριζόμαστε ως λαός λέμε ότι «μας έγινε η ζωή ποδήλατο». Για το αγωνιστικό κομμάτι, ως άθλημα είναι πιο δημοφιλές και ως οργάνωση έχει επαγγελματικές ομάδες από τις καλύτερες, ενώ και η εθνική Δανίας έχει αρκετές διακρίσεις σε Ολυμπιάδες και Παγκόσμια Πρωταθλήματα. Η χώρα διαθέτει επίσης ένα από τα πιο ανεπτυγμένα δίκτυα ποδηλατοδρόμων παγκοσμίως. Όμως έχω παρατηρήσει από τότε που ξεκίνησα, ότι η ποδηλασία στην Ελλάδα τόσο ως άσκηση όσο και ως άθλημα είναι σε άνοδο.
– Από τότε που ξεκίνησες το ποδήλατο μέχρι και σήμερα η πορεία σου είναι σταθερά ανοδική. Έχεις κατορθώσει υψηλές επιδόσεις σε ένα πολύ δύσκολο αγώνισμα της πίστας (ατομικό πουρσουϊτ) καθώς και σε άλλα αγωνίσματα πίστας αντοχής και δρόμου σε παγκόσμιο επίπεδο. Πού πιστεύεις ότι οφείλεις τη συνεχόμενη ανοδική σου πορεία;
– Για να μπορώ να έχω αξιοπρεπείς εμφανίσεις σε διεθνείς αγώνες έπρεπε να βελτιώσω τους χρόνους μου και τις επιδόσεις μου. Έτσι από την πρώτη στιγμή οι συμβουλές και ο σχεδιασμός του προπονητή μου ήταν τέτοιος που προσπαθήσαμε να πιάσουμε κάποια διεθνή στάνταρ. Και αυτό το καταφέραμε βήμα βήμα. Βελτίωσα τις επιδόσεις μου με τη συστηματική και σκληρή δουλειά, την καθοδήγηση και την πολύ καλή συνεργασία με τον προπονητή μου τον κ. Καλαθενό αλλά και τους ομοσπονδιακούς προπονητές που με στήριξαν και με βοήθησαν να συμμετάσχω σε διεθνείς αγώνες.
– Τελικά τι είναι αυτό που σε κρατά στο να συνεχίζεις την αγωνιστική ποδηλασία με τόσο ζήλο και επιμονή;
– Ουσιαστικά εξακολουθεί να μου αρέσει να κάνω ποδήλατο και ο ανταγωνισμός είναι στο αίμα μου. Όμως είχα όνειρο να αγωνιστώ σε μια Ολυμπιάδα και θα ήθελα να κάνω μία προσπάθεια για να προκριθώ σε αυτή του Λονδίνου. Νομίζω ότι θα είναι η τελευταία μου ευκαιρία ως αθλήτρια αν και ποτέ δεν ξέρεις. Έπειτα δεν έχω απογοητευτεί μέχρι τώρα γιατί η προγραμματισμένη δουλειά που κάνουμε με τους προπονητές μου φέρνει αποτελέσματα και συνεχή βελτίωση των επιδόσεων και των χρόνων μου. Αυτό με κάνει να αισιοδοξώ ότι και την επόμενη χρονιά θα έρθει κάτι καλύτερο.
– Πιστεύεις ότι η ψυχολογία παίζει κάποιο ρόλο στην απόδοσή σου;
– Η ψυχολογία παίζει καθοριστικό ρόλο στην απόδοση ενός αθλητή. Το ίδιο ισχύει και για μένα. Προσπαθούμε ως ομάδα να είμαστε συγκροτημένοι και να μην αφήνουμε πράγματα στην τύχη. Αρνητικά συναισθήματα όπως ανησυχία, άγχος, φόβος προσπαθούμε να τα έχουμε υπό έλεγχο. Ο προγραμματισμός και η οργάνωση πχ. το να ξέρω τι πρέπει να πετύχω και πώς να το πετύχω με ηρεμεί. Η επιτυχία του κάθε στόχου της προπόνησης με βοηθάει να έχω αυτοπεποίθηση.
– Τι είναι αυτό που σε αγχώνει περισσότερο στους αγώνες και στις προπονήσεις σου;
– Η ανοργανωσιά και η προχειρότητα στις αποστολές και στην προπόνηση με χαλάει και με αποδιοργανώνει. Με απασχολεί να πετύχω το στόχο που έχω βάλει για κάθε αγώνα, να μου βγει η δουλειά που έχω κάνει. Φυσικά υπάρχει η έγνοια της πτώσης ή κάποιου τραυματισμού. Στην προπόνηση αντίστοιχα με απασχολεί να είμαι υγιής, ώστε να μπορώ να ανταπεξέλθω στο πρόγραμμα και στο χρονοδιάγραμμα της προετοιμασίας.
– Υπάρχει κάτι που να σε ενοχλεί σχετικά με τα ποδηλατικά δρώμενα;
– Με ξάφνιασε αλλά και με απογοήτευσε η απόφαση της UCI να βγάλει τους πόντους και το ατομικό πουρσουίτ από το πρόγραμμα των ολυμπιακών αγώνων που ήταν και τα αγωνίσματά μου. Έτσι η προσπάθεια για πρόκριση στην ολυμπιάδα γίνεται ακόμα δυσκολότερη αφού πρέπει μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα να προσαρμοστώ σε άλλο αγώνισμα. Η απόφαση αυτή ίσως είναι και το τέλος της πίστας αντοχής και σίγουρα δεν είναι καλό για την ανάπτυξη της ποδηλασίας. Ακόμα στην Ελλάδα οι άνθρωποι που προσπαθούν και πετυχαίνουν κάτι καλύτερο για την ποδηλασία δεν έχουν κίνητρα για να μείνουν στο χώρο.
– Τι αποκόμισες από την ποδηλατική σου εμπειρία μέχρι στιγμής;
– Δεν είχα ως σκοπό όταν ξεκίνησα τα οικονομικά οφέλη ή να συγκεντρώσω μόρια για κάποια σχολή. Απλά ευχαριστιέμαι την αθλητική ζωή, τη συστηματική δουλειά, τη συμμετοχή μου σε μεγάλους αγώνες και τη χαρά της επιτυχίας ή της νίκης. Αυτό βέβαια έχει ένα κάποιο κόστος γιατί η καριέρα και η οικογένεια πήγαν σε δεύτερη μοίρα. Πράγματα στα οποία θα δώσω προτεραιότητα μόλις σταματήσω την αγωνιστική ποδηλασία.
– Ευχαριστούμε πολύ, σου ευχόμαστε καλή επιτυχία και να συνεχίσεις να μας εκπλήσσεις ευχάριστα με τις επιδόσεις σου!
Πηγή:mbike.gr
