Η γυναικεία ποδηλασία, όχι μόνο σαν μέσο μεταφοράς, αλλά και αγωνιστική υπήρχε καταγεγραμμένη από πολύ παλιά!
Ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 1800, οι γυναίκες είχαν υψηλούς αγωνιστικούς τροχούς στα ποδήλατα τόσο για διασκέδαση, και ως έναν τρόπο για να παράγουν κάποιο εισόδημα. H Γαλλίδα Ernestine Bernard εντυπωσίασε σε μια κούρσα τριών μιλίων με το ποδήλατό της με ψηλούς τροχούς στο Τορόντο. Τα χρόνια που ακολούθησαν συγκέντρωσαν ένα μεγάλο αριθμό στη Βόρεια Αμερική από τις γυναίκες δρομείς στα ποδήλατα με υψηλούς τροχούς . Λίγα χρόνια νωρίτερα στη Νεβάδα ένα περιοδικό είχε ένα άρθρο για τις ιστορικές περιπτώσεις των γυναικών που αγωνίστηκαν και τακτικά κέρδισαν άντρες σε αυτές τις πρώτες αναμετρήσεις.
Μια γυναίκα παρατηρήθηκε ότι όχι μόνο είχε αγωνιστεί και κερδίσει επανειλημμένα εδώ και χρόνια βγάζοντας μάλιστα και χρήματα, αλλά είχε επιδοθεί σε κάποιες περίτεχνες γελοιότητες, καθυστερώντας τον εαυτό της σε ορισμένες περιπτώσεις για να δώσει τους αντιπάλους μια καλύτερη ευκαιρία στη νίκη. Ωστόσο, ήταν πολύ καλή, και σπάνια έχασε αυτούς τους αγώνες, αλλά το άρθρο ήταν αρκετά ενδιαφέρον να διαπιστωθεί το γεγονός, ότι οι γυναίκες ήδη είχαν αγωνιστικά ποδήλατα , και συνέχισαν να το κάνουν μέσω των ετών.
Οι γυναίκες στις αρχές του 1900 αγωνιζόντουσαν σε 6ημερες εκδηλώσεις με τους αγώνες να γίνονται βράδυ. Όμως, δεν ήταν μέχρι τη δεκαετία του ’50 όταν αγωνιστικά ξεκίνησαν να οργανώνονται και να συντονίζονται περισσότερο με τους αγώνες των ανδρών, σημειώνοντας το πρώτο παγκόσμιο πρωτάθλημα γυναικών το 1958. Ωστόσο, υπήρχαν κάποιοι ενδιαφέροντα περιστασιακά γεγονότα πριν από εκείνη την εποχή. Στις 25 Ιουνίου 1894,η Annie Londonderry έγινε η πρώτη στις γυναίκες που ποδηλάτησε το γύρο του κόσμου! Η Evelyn Χάμιλτον οδήγησε 700 μίλια το Σεπτέμβρη 1935 και κάλυψε την απόσταση σε 4 ημέρες στην όμορφη Βόρεια Σκωτία.
Ένα άλλο παράδειγμα ήταν η Alfonsina Morini που αγωνίστηκε στο Giro των ανδρών το 1924. Μερικές από τις αξιοσημείωτες αναβάτριες στη δεκαετία του 50 ήταν η Berly Burton και Elsy Jabobs οι οποίες και οι δύο κέρδισαν το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, η Elsy ήταν η πρώτη νικήτρια το 1958, αλλά το ρεκόρ κατείχε η Yvonne Reynders η οποία κέρδισε τον παγκόσμιο αγώνα δρόμου 4 φορές που ήταν ρεκόρ που στάθηκε για 30 χρόνια μέχρι η Jeannie Longo να το ισοφαρίσει το 1989.H Jeannie πρόσθεσε ένα ακόμη το 1995 για ένα σύνολο πέντε, ένα ρεκόρ που θα είναι απίθανο να σπάσει πάλι.Η Άννα Konkina κέρδισε δύο φορές το 1970, 71, όπως έκανε και η Keetie Hage και η Genevieve Gambillon.
Η Elsy Jacobs κέρδισε τον πρώτο αγώνα του Παγκόσμιου Πρωτάθληματος δρόμου, το 1958 στη Ρεμς της Γαλλίας. Η ομαδική χρονομέτρηση Γυναικών που ξεκίνησε το 1987 στο Villach της Αυστρίας, ενώ η ατομική χρονομέτρηση ξεκίνησε το 1994 στο Agrigento της Ιταλίας.Το Grande boucle ή Tour των Γυναικών της Γαλλίας επίσης γνωστή ως το Tour De Feminin ξεκίνησε το 1984.Το Giro d’Italia Femminile που ξεκίνησε το 1988, και αυτό ήταν περίπου τον ίδιο χρόνο που η Jeannie Longo εισήλθε στη σκηνή και ξεκίνησε την κυριαρχία της στο άθλημα.
Το 1984 Marianne Martin κέρδισε το πρώτο Tour De France Γυναικών επίσης γνωστό ως το Tour De Feminin.
Επίσης το 1984 η Connie Carpenter έγινε η πρώτη Αμερικανίδα που κέρδισε τους Ολυμπιακούς Αγώνες Δρόμου στο Λος Άντζελες στην Καλιφόρνια.
Η Marianne Martin και η Connie Carpenter με τις κοντινές νίκες τους δεν ήταν μόνο πρωτιές για την Αμερική, αλλά τους πιστώνεται και η ευαισθητοποίηση που έδωσε νέα πνοή στην ποδηλασία των γυναικών στην Αμερική. Η πόρτα ήταν πλέον ανοιχτή σε πολλές νέες εκδηλώσεις που έχουν γίνει τα διαμάντια του στέμματος των αγώνων των γυναικών, συμπεριλαμβανομένων των Fleche Wallone, Tour De l’Aude, HP Challenge, Γύρος της Gila, Tour De Toona, Liberty Classic και πολλοί άλλοι στην Ευρώπη και στην Αμερική.
Το 1984, η UCI καθιέρωσε το UCI World Rankings και το UCI World Cup το 1989 για τους άνδρες. Ωστόσο, το Παγκόσμιο Κύπελλο με την πρώτη γυναίκα δεν ήταν μέχρι το 1998 με την Diane Zilute είναι η νικητρια γενικης καταταξης και η Dede Barry που κέρδισε πράγματι τον πρώτο αγώνα του Παγκοσμίου Κυπέλλου στις 29 Μαρτίου 1998 στο Centennial Park,στο Σίδνεϊ της Αυστραλίας. Οι πρώτες UCI γυναικείες ομάδες διαμορφώθηκαν με αυτόν τον τίτλο το 1999. Η ΔΟΕ άλλαξε τους κανόνες για να επιτρέπουν σε επαγγελματίες να αγωνιστούν στους Ολυμπιακούς Αγώνες το 1994, με τις πρώτες Pro νικήτριες το 1996.
Δεδομένου ότι οι γυναίκες άρχισαν αγωνιστικά τους αγώνες το 1984, περίπου την ίδια ώρα η κατάταξη της UCI ανδρών ξεκίνησε, η UCI αισθάνθηκε την ανάγκη να διευκρινίσει ποια ήταν Pro γυναίκα μεσα στις γυναικείες UCI ομάδες, αλλά ξεκίνησε πολύ αργότερα, όπως σημειώνεται ανωτέρω. Η κατάταξη των πρώτων γυναικών της UCI άρχισε ουσιαστικά το 1994 με τη Μόνικα Valvik-Valen να οδηγεί την τελική κατάταξη κάτω από αυτό που ήταν κατά το χρόνο που ονομάζεται Classments UCI World, ή UCI World Challenge. Σήμερα είναι απλά γνωστός ως UCI παγκόσμια κατάταξη, και η UCI κατάταξη παγκοσμίου κυπέλου.
Πλέον η αγωνιστική ποδηλασία πρώτα στην Αμερική είχε ανέβει επίπεδο τις γυναίκες, αλλά επίσης συνέχισε να ακμάζει στην Ευρώπη και ιδιαίτερα στην Αυστραλία. Οι αναβάτριες του 90 έτρεχαν συχνά για τον εαυτό τους αν και οι ομάδες θα συνέχιζαν να βελτιώνονται τη δεκαετία του ’90. Ισχυρότερες ομάδες, και τα χρήματα άρχισαν να εισέρχονται στο άθλημα και για πρώτη φορά, οι γυναίκες άρχισαν να απολαμβάνουν τα κέρδη που δεν είχαν προηγουμένως. Οι γυναίκες χρησιμοποίησαν τη φήμη και το ταλέντο τους για να αυξήσουν τα κέρδη τους με τον ίδιο τρόπο Super Mario Cipollini έκανε.
Ωστόσο, αυτές είναι λίγες, δεδομένου ότι οι γυναίκες όπως η Leontien που ήταν όχι μόνο πολυτάλαντη σε όλους τους τομείς της ποδηλασίας, όπως πίστας, δρόμου, και χρονομέτρησης, αλλά απέφερε μοντέλα συμβάσεων και μια ποικιλία από διαφημίσεις σε μεγάλα περιοδικά. Η Ιδιότητά της ως σούπερ σταρ στη ποδηλασία είναι εξαιρετικά σπάνια, αλλά άλλες έχουν προσπαθήσει να ακολουθήσουν στα βήματά της. Πάρτε για παράδειγμα τη Rochelle Gilmore που είχε μια επιτυχημένη καριέρα και έχει γίνει ένα σέξι μοντέλο, εξίσου.
Σήμερα, ενώ τα κέρδη είναι σαφώς λιγότερα σε σύγκριση με τους μισθούς των ανδρών, τα πράγματα έχουν βελτιωθεί πολύ τα τελευταία πέντε χρόνια, και οι τοπ γυναίκες του κόσμου σήμερα, μπορεί να κερδίσουν 150 χιλ. με 200χιλ το χρόνο. Ένας καλός μισθός μπορεί να ξεκινήσει γύρω στα 50χιλ το χρόνο, και αυτό δεν είναι καθόλου κακό, αλλά μερικές βγάζουν μόλις 15 χιλ. το χρόνο, ή τίποτα απολύτως.
Οι περισσότερες από τις μεγάλες ομάδες παρέχουν γεύματα, και τα ξενοδοχεία δωρεάν ως επί το πλείστον. Μετά από αυτό περισσότερο από πιθανό είναι ότι υπάρχουν μόνο μια χούφτα από τις κορυφαίες γυναίκες που πραγματικά πληρώνονται καλά, αλλά τα πράγματα έχουν βελτιωθεί με περισσότερες ομάδες και χορηγούς τα τελευταία χρόνια.
Παρ ‘όλα αυτά, η ζωή είναι σκληρή για την ελπιδοφόρα νεαρή αναβάτρια που έχει όνειρα για πλούτο και δόξα. Υπάρχουν πολλές μοναχικές ώρες προπόνησης σχεδόν όλο το χρόνο για μόνο για λίγα λεπτά της δόξας.
Δυστυχώς στην Ελλάδα δεν μιλάμε για επαγγελματική γυναικεία ποδηλασία φυσικά, εκτός από ευχάριστες μεμονομένες περιπτώσεις, όπως της Μιχελογιαννάκη Μαρίας πρωταθλήτριας τα τελευταία χρόνια στην κατάβαση ( Downhill), η οποία αγωνίζεται σε επαγγελματική ομάδα στο εξωτερικό με διακρίσεις σε διεθνείς αγώνες και παγκόσμια κύπελλα.
Επίσης αξίζει να αναφέρουμε ότι τα τελευταία 2 χρόνια έχουμε αξιόλογες αθλήτριες και στην πίστα όπως η Χαντζή Ελισάβετ, η Κουτσονικολή Αγγελική και η Πατάπη Δήμητρα, με καλά πλασαρίσματα σε Ευρωπαικά και Παγκόσμια κύπελλα και πρωταθλήματα, και ελπίζω σύντομα να ανοίξει και για αυτές ο δρόμος για επαγγελματικά συμβόλαια!
Ρώμας Σταμάτης
www.romasprotraining.gr
