Σωματική υγεία
Είναι πασίγνωστο ότι η σωστή και μεθοδική σωματική προσπάθεια συμβάλλει καθοριστικά στην εδραίωση της υγείας, την απαλλαγή από ένα σωρό παθήσεις, την ισχυροποίηση του ανοσοποιητικού συστήματος και των λειτουργιών γενικά του οργανισμού, την ψυχοσωματική ισορροπία, 
την ικανότητα για δημιουργική εργασία, το κέφι για τη ζωή, την ευρωστία, το σωματικό κάλλος.
Η ποδηλασία, το σκι αντοχής και το κολύμπι θεωρούνται από τους ειδικούς ως οι περισσότερο ιδεώδεις μορφές σωματικής άσκησης. Τα αθλήματα που περιέχουν τρέξιμο, κραδασμούς ή σύγκρουση με τον αντίπαλο προκαλούν στρες και φθορά τουλάχιστον στις αρθρώσεις – χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το τρέξιμο δεν ωφελεί αυτόν που γνωρίζει να αθλείται σωστά! – και έχουν οπωσδήποτε κάτι να ζηλέψουν από την αρμονική ακίνδυνη περιστροφική κίνηση των ποδιών που ποδηλατούν (ο ποδηλάτης καθώς κάθεται στη σέλλα του δεν σηκώνει ούτε το ίδιο του το βάρος).
Από φυσιολογική άποψη, η ποδηλασία συνιστά μια άσκηση καθαρά αεροβική – αυτό σημαίνει ότι χτίζει ένα καλό κυκλοφορικό σύστημα, αυτό που αποτελεί την βασική εγγύηση μιας καλής μακροχρόνιας υγείας. Από καθαρά αθλητιατρική άποψη, οι ποδηλατικοί αγώνες συγκαταλέγονται στους αγώνες με την μεγαλύτερη χρονική διάρκεια. Στην πράξη αποδεικνύεται ότι οι ποδηλάτες είναι οι αθλητές που μπορούν επιδίδονται στον πρωταθλητισμό μέχρι ένα όριο ηλικίας που είναι το μεγαλύτερο σε σχέση με όλα σχεδόν τα αθλήματα που υπάρχουν. Βέβαια, πρέπει να το πούμε, γι΄ αυτόν που ενδιαφέρεται κατά πρώτο λόγο για την υγεία του ο πρωταθλητισμός σε οποιοδήποτε άθλημα δεν συνιστάται, γιατί η φθορά που προκαλεί στον οργανισμό ποτέ δεν είναι ασήμαντη.
Ο ποδηλάτης επιλέγει ανά πάσα στιγμή και χωρίς καταπόνηση το ρυθμό της άσκησης και μπορεί κανείς με την ελάχιστη προσπάθεια και καταπόνηση να μετακινείται με ταχύτητα πολύ μεγαλύτερη από αυτή με την οποία θα βάδιζε ή θα έτρεχε. Το ποδήλατο μάς προικίζει με σημαντική κινητικότητα: Θεωρείται ότι η «σχέση αποτελέσματος» ανάμεσα στο τρέξιμο και την ποδηλασία είναι 1:6, δηλαδή με την ίδια προσπάθεια (ενέργεια) με την οποία κάποιος θα έτρεχε 10 χλμ. μπορεί με το ποδήλατο να καλύψει μια μέση απόσταση 60 χλμ. . Ενδεικτικά και σε πρωταθλητικό επίπεδο, στον μαραθώνιο στο τρέξιμο καλύπτονται 42 χιλιόμετρα σε περίπου 2:15 ώρες, ενώ ένας ποδηλατικός αγώνας 250 (42×6 περίπου) χιλιόμετρων διαρκεί όχι 13,5 (2:15 Χ 6) αλλά 6,5 ώρες (το μισό χρόνο).
Είναι τέλος χαρακτηριστικό ότι η ποδηλασία κατά κανόνα επιδιώκεται ώστε να περιλαμβάνεται στα προγράμματα κινητικής αποκατάστασης ασθενών από διάφορες παθήσεις, μορφικές και φυσιολογικές.
Ψυχική υγεία
Ο ποδηλάτης δεν θα περιοριστεί στον συγκεκριμένο χώρο ενός γυμναστηρίου ή στίβου. Ολοένα και απομακρύνεται από τις μολυσμένες και κορεσμένες αστικές στενοτοπιές. Μαθαίνει έτσι σταδιακά να εκτιμά αυτό που η φύση μπορεί και πρέπει να του προσφέρει – την φυσική ζωή.
Κακές συνήθειες, όπως το κάπνισμα και η κακή διατροφή, διαπιστώνει κανείς με χαρά ότι αρχίζουν σταδιακά να υποχωρούν. Με την αποτοξίνωση του οργανισμού, ανακαλύπτει κανείς ότι δεν έχει πια ανάγκη τα ναρκωτικά της εποχής μας (παράνομα και νόμιμα) για να τον «κρατάνε» ή να τον «σηκώνουν». Η νικοτίνη, το αλκοόλ, η καφεΐνη κλπ. χάνουν την εξουσία τους στον ποδηλάτη.
Η άσκηση στην ησυχία της υπαίθρου και η βαθειά αναπνοή και καλή οξυγόνωση του αίματος και του εγκεφάλου ενεργοποιούν τις εσωτερικές διαδικασίες αυτοΐασης του ατόμου, επαναφέρουν την ισορροπία σε σωματικό, συναισθηματικό και νοητικό επίπεδο, βοηθούν ώστε να ξεκαθαρίσει κανείς μέσα του κάθε κατάσταση, να αναθεωρήσει τα προβλήματά του, να επαναποκτήσει τον αυτοέλεγχο στην προσωπική κλίμακα των αξιών.
Ο ποδηλάτης αλλάζει παραστάσεις με τέτοιο ρυθμό και με τέτοιον τρόπο ώστε ο φυσικός χώρος επιδρά στον ψυχισμό του, στον εσωτερικό του κόσμο άμεσα και θεραπευτικά.
Πηγή:greenpage.gr
