Ξεκινάω πρωί πρωί να πάω στο σημείο εκκίνησης του αγώνα. Στο ραδιόφωνο ακούω ένα τραγούδι από μια άλλη δεκαετία και αμέσως το διασκευάζω σύμφωνα με τα δικά μου μέτρα και σταθμά.
Αυτός μιλάει για έναν έρωτα ανείπωτο, εγώ το σκέφτομαι σαν τον έρωτα της ζωής μου. Την ποδηλασία και τους αγώνες…
Τι να ‘ναι αυτό που ξαφνικά μ’ αναστατώνει όταν τα πόδια σου προβάλλουν στα σκαλιά?
Χάνω τον έλεγχο και κάνω χίλια λάθη το αφεντικό τη γράφει τη ζημιά!
Μην ξαναρθείς απ’ τη δουλειά δεν το αντέχω, δεν το μπορώ να σ’ αντικρύσω φιλικά, εγώ ξεδίπλωσα τα φύλλα της καρδιάς μου και εσύ υπόγραψες σαν σταρ του σινεμά!!!!
Παίρνω τη θέση μου ανάμεσα στους άντρες και περιμένω να δοθεί η εκκίνηση. Η καρδιά μου χτυπάει δυνατά και αναρωτιέμαι τι δουλειά έχω ανάμεσα στα θηρία! Αλήθεια τι δουλειά μπορεί να έχω ανάμεσά τους??? Μα φυσικά τη δική μου δουλειά!!! Δεν ενοχλώ κανέναν, δεν με ενοχλεί κανένας ίσα ίσα ακούω και κανένα κομπλιμέντο για το ωραίο μου ποδήλατο.
‘Εστω…
Μπαμ!!!
Φύγαμε!
Που πάμε?
Πάμε…
Στόχος όλων ένας καλός αγώνας, μια καλή παρουσία, ένα χαμόγελο ολοκλήρωσης! Ακούω τις ανάσες δίπλα μου, μπροστά μου, πίσω μου, γύρω μου! Νιώθω σαν σταρ του σινεμά ανάμεσα σε τόσους ποδηλάτες! Και ειδικά επειδή είμαι γυναίκα… Είμαστε τόσο λίγες, που μας γνωρίζουν όλοι! Είμαστε όμως πολύ ιδιαίτερες! Δίνουμε το δικό μας στίγμα μέσα σε κάθε ποδηλατικό event. Είμαστε το όμορφο και όχι το ασθενές φύλλο!
Κάθε γυναικεία παρουσία στα ποδηλατικά δρώμενα είναι μια μικρή νίκη για το άθλημά μας. Μικρές, μεγάλες, καινούριες, παλιές, χομπίστριες, πρωταθλήτριες έχουμε όλες τη δική μας θέση μέσα στο πελοτόν. Όλες δίνουμε τον δικό μας αγώνα. Όλες κάτι προσδοκούμε! Τον τερματισμό, την επίδοση, την νίκη. Όλες μα όλες ξεκινάμε τον αγώνα με έναν στόχο και όταν τον επιτυγχάνουμε… ένα τεράστιο χαμόγελο διαγράφεται στο πρόσωπο μας!!!
Είμαστε το επίκεντρο του σχολιασμού!
Ε! και τι να κάνουμε?
Γυναίκες είμαστε, αυτό έλειπε να μη μας προσέχουν, να μη μας σχολιάζουν!
Πάνω από όλα γυναίκες!!!
Μετά ποδηλάτισσες!
Στους αγώνες πάω πάντα μακιγιαρισμένη.
Εκτός του ότι με ξε-αγχώνει αυτή η διαδικασία λίγο πριν ξεκινήσω να πάω στο σημείο της εκκίνησης, μου αρέσει πολύ να φαίνομαι ότι είμαι γυναίκα και να υποστηρίζω το φύλλο μου.
Υπάρχουν και άλλες σαν εμένα καθώς έχει πάψει εδώ και χρόνια η γυναίκα αθλήτρια να μοιάζει με πίθηκο, όπως νομίζουν αρκετοί έξω από τον αθλητικό κόσμο!
Είμαστε ωραίες, είμαστε μάχιμες, είμαστε ισότιμες και είμαστε γυναίκες ποδηλάτισσες!!!
Μεταξύ μας, λίγοι είναι αυτοί που δεν εκτιμούν την παρουσία μας ανάμεσα στο πελοτόν. Αυτούς τους αγνοούμε! Τους άλλους τους αγαπάμε!
Ξύπνα τερματίζουμε!
Ωχ!!!
Σήκω!
Σπρίνταρε!
Ο αγώνας τελειώνει η σκέψη μου όμως όχι ούτε το συναίσθημα.
Νιώθω ακόμα σαν πρωταγωνίστρια ταινίας!
Έκανα αυτό που επιθυμούσα, βγήκα ζωντανή ανάμεσα στα θηρία, ολοκλήρωσα τον αγώνα μου και ναι είμαι υπερήφανη.
Είμαι η σταρ του σινεμά που πρωταγωνιστώ επειδή ακριβώς κάνω αυτό που αγαπάω και δεν διστάζω να σταθώ δίπλα σε θηρία που ίσως να μην είναι του δικού μου σιναφιού.
Δεν είμαι αθλήτρια, είμαι απλά μια γυναίκα που αγαπάει το ποδήλατο!!!
Κάλλια Πολυχρονοπούλου
Υπεύθυνη Γυναικείου Τμήματος ΠΕΠΑ
Ευχαριστώ την φίλη μου Ελένη Ανθή, πηγή έμπνευσης αυτού του άρθρου!
