Η πόλη ανήκει σε όλους και η θάλασσα στα ψάρια…
Τελικά, το βρήκαμε το πρόβλημα στο κυκλοφοριακό της Αθήνας: τα ποδήλατα. Πηγαίνουν ανάποδα, περνούν με κόκκινο και… τρομάζουν πεζούς και αυτοκίνητα. Ενίοτε και παιδιά ή σκυλάκια. Εντάξει, λύθηκε το θέμα.
Διάβασα με πολύ ενδιαφέρον τα σχόλια της προηγούμενης στήλης και την αγανάκτηση κάποιων αναγνωστών απέναντι στους ποδηλάτες που παραβιάζουν τον ΚΟΚ, που τελικά δεν έχουν κανένα δικαίωμα στους δρόμους γιατί -έτσι νομίζουν- δεν τους αναφέρει ο ΚΟΚ, που περνάνε με κόκκινο, που ποδηλατούν στη μέση του δρόμου και που, τελικά, είναι ό,τι πιο ενοχλητικό κινείται σήμερα στους δρόμους της πόλης. Γιατί, όπως φαίνεται, «όλα τα είχαμε, τα ποδήλατα μας λείπανε…».
Έκανα τις παραπάνω σκέψεις, ποδηλατώντας στην Πατησίων, επιστρέφοντας από ένα ραντεβού στο Κουκάκι, και ξαφνικά, έτσι, σαν παιχνίδι, άρχισα να μετράω τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα στη δεξιά μεριά του δρόμου που με ανάγκαζαν κάθε τόσο ν’ αλλάζω λωρίδα, τους επιθετικούς μοτοσικλετιστές που έκαναν σφήνες από τους λεωφοριόδρομους, τους οδηγούς που περνούσαν τα στοπ, και αποφάσισα πως, όχι, δεν θα μπω στη νοοτροπία «οι καλοί και οι κακοί». Δεν υπάρχουν «αυτοί και εμείς», δεν υπάρχει «θάνατος στο αυτοκίνητο – ζήτω το ποδήλατο», αλλά δεν υπάρχει ούτε το αντίθετο.
Παράλληλα, άρχισα να σκέφτομαι πόσο ενοχλητικός μπορεί να ήμουν για το λεωφορείο στη Δροσοπούλου που δεν μπορούσε να με προσπεράσει -ασχέτως αν, τελικά, πήγαινα πιο γρήγορα από αυτό- και πόσο τρόμαζα τους πιο ηλικιωμένους οδηγούς αυτοκινήτων που ήθελαν να περάσουν δίπλα μου και φοβόντουσαν μήπως με σκοτώσουν. Μπορεί να φταίει και η γιορτή της αγάπης γι’ αυτό, το μήνυμα της Ανάστασης, αλλά μήπως να σοβαρευτούμε λίγο;
Η πόλη ανήκει σε όλους: στους πεζούς, στους οδηγούς μηχανών και αυτοκινήτων, στα λεωφορεία, στα περιστέρια, στους χρήστες ποδηλάτων, σε αρτιμελείς και αναπήρους και, με κάποιον «μαγικό» τρόπο, όλοι θα έπρεπε να βρίσκουμε ένα τρόπο να συνυπάρχουμε. Για το δικό μας καλό.
Η έννοια του σεβασμού στον άλλο, η αίσθηση της κοινής λογικής και η τήρηση των νόμων ίσως θα μπορούσαν ν’ αποτελέσουν ένα τρίπτυχο το οποίο, σε συνδυασμό με κάθε είδους σχεδιασμό, όραμα για τις πόλεις του αύριο αλλά και προσωπικές επιλογές θα μπορούσε να δημιουργήσει συνθήκες ανθρώπινες στις σύγχρονες πόλεις.
Γιατί οι υποδομές θέλουν και δομές. Κι εμάς αυτό φαίνεται ότι μας λείπει.
Ας αφήσουμε, λοιπόν, τις «εξυπνάδες», ας βγούμε από τα στρατόπεδα, γιατί ούτε πρόκειται να φύγουν τα αυτοκίνητα από την πόλη (μεταξύ μας, ωραία δεν θα ήταν;) ούτε όμως και πρόκειται να εξαφανιστούν τα ποδήλατα, επειδή ενοχλούν κάποιους. Το ποδήλατο είναι ένα εναλλακτικό μέσο μετακίνησης, οικονομικό, βολικό και πρακτικό και ως τέτοιο έχει -και πρέπει να έχει- τη θέση του σε μια σύγχρονη πόλη. Κι αν η Αθήνα είναι αφιλόξενη στα ποδήλατα, αν η Κηφισίας είναι «επικίνδυνη» και η Συγγρού ρώσικη ρουλέτα, κακώς. Από εμάς εξαρτάται. Εμείς την κάνουμε επικίνδυνη, όταν συμπεριφερόμαστε επικίνδυνα. Ας δούμε, λοιπόν, την ατομική ευθύνη, με όποιο μέσο κι αν κινούμαστε, κι ας αφήσουμε τα «εσύ» φταις, ανάλογα με τη θέση που βρισκόμαστε κάθε φορά.
Σπύρος Παπαγεωργίου: εκδότης του περιοδικού ΜΒΙΚΕ.
Πηγή:lifo.gr
